The Philosophy of a Materialist
(voor de Nederlandse tekst, cfr. infra)
(voor de Nederlandse tekst, cfr. infra)
I’ve been asking myself that question for years. I can’t get a clear answer; neither from biologists, nor from philosophers or other scientists. As long as I can’t get a satisfactory answer, to me there is no difference. ‘In living human beings there is the spirit and not in the dead’ isn’t satisfactory to me, because there is no proof of the existence of the spirit it doesn’t exist as far as I’m concerned. The fact that mankind wants an answer to this question and consequently thinks to find the answer in all kinds of religions, is understandable but – in this day and age- also a bit naïve. Why do we want to make something up? Don’t we spend enough time consciously wandering the face of the planet?
Matter is constantly moving, both in ‘living’ and in ‘dead’ creatures. All substances constantly undergo chemical reactions, causing them to change continually, which makes it impossible to discern between life and death. There simply is no difference between life and death. All creatures are primarily concerned with survival.
Science develops techniques that are more and more able to observe details of organisms in the human body, for instance electron microscopes that a magnify a million times, endoscopes for diagnostic surgery, scanning devises using magnetic fields (MRI).
Drugs are being manufactured to suppress depression. The mapping of our genes is nearing completion and various forms of gene therapy are being executed.
Outside our bodies there are different kinds of radiation, vibrations, miniscule floating particles, many of which are undetectable and all these things influence our organisms.
I therefore see myself as a materialist.
I realise that humans have only been on this planet for 400.000 years, just a fraction of the whole. A human life therefore also only lasts a fraction compared to the whole. Humans as a species will undoubtedly eventually disappear.
This makes everything so relative, that it allows me to put everything in perspective.
I often laugh when I see how heavily and seriously everything evolves around the existence of humankind. Everything seems to have to stand aside for the continued existence of humankind. The urge to survive is so big that we are grossly overcompensating. But when the ‘living’ organism disappears from the face of the earth, the earth will just keep on turning.
Maybe the planet will be cleansed.
We should not forget that oxygen developed from seaweeds, probably 2 billion years ago, through photosynthesis. The ozone layer enabled life to develop, but that is just a coincidence. Just because a single-cell organism developed that could multiply, organisms could develop that were able to stay one step ahead of decomposition through oxygen, which is a highly destructive substance. Human beings, for instance, are capable of keeping this up for some 80 years.
I still very much enjoy life as a human and I intend to keep it up for years to come, but my body is still a collection of organisms interacting as in a chemical progress, as parts of the whole, even after my ‘death’.
This knowledge has enabled me to put everything in perspective and enjoy up the good things in life, which doesn’t prevent me from living the life of a responsible world citizen, with its inevitable problems.
In short: I feel that I am a materialist with a strong sense of perspective: a relativizing materialist.
I visualize this way of thinking by enabling organisms – in the form of creatures or parts thereof such as blood, had, bones, brain – to live on in mostly glass containers. Sometimes under the influence of chemicals or in combination with corrosive metals or radiating stones and sometimes with other organisms. The objects change under the influence of time, light, motion, and temperature.
They are in fact ‘living’ sculptures!
I can now also show this change by linking the organisms to a computer, transforming the fluctuating electric pulses into ever changing images and a musical note changing pitch (e.g. Painting and Singing Finger, 2004)
Martin uit den Bogaard, May, 2004
Filosofie van een Materialist
Wat is het verschil tussen leven en dood ?
Deze vraag stel ik mezelf al jaren. Ik krijg er geen duidelijk antwoord op; noch van biologen, noch van filosofen of andere wetenschappers. Zolang ik geen bevredigend antwoord krijg, is er voor mij geen verschil. 'Bij de levende mens is er de geest en bij de dode niet meer' is voor mij niet bevredigend, omdat de geest niet aan te tonen is en dus ook niet voor mij bestaat. Dat de mens een antwoord op deze vraag wil en dan in alle soorten godsdiensten een antwoord denkt te vinden, is begrijpelijk, maar in deze tijd ook een beetje naïef. Waarom zou je zo nodig iets moeten verzinnen ? Is de tijd dat je bewust ronddoolt op de aarde niet genoeg ?
De materie is voortdurend in beweging, zowel in 'levende 'als in 'dode' wezens.
Alle stoffen ondergaan voortdurend chemische reacties met elkaar, zodat ze altijd maar blijven veranderen. Dit gebeurt in alle organismen, zowel 'dode' als 'levende', dus een wezenlijk onderscheid te maken tussen leven en dood is onmogelijk geworden. Er bestaat in principe dus geen verschil tussen leven en dood. Het belangrijkste waar organismen mee bezig zijn is 'overleven'.
De wetenschap ontwikkelt technieken om steeds meer details van de organismen in ons lichaam waar te nemen, zoals elektronenmicroscopen die 1 miljoen keer vergroten, endoscopen voor inkijkoperaties en scan-apparaten met magnetische velden (MRI).
Men maakt geneesmiddelen om onze gemoedsrust op peil te houden. Het in kaart brengen van onze genen is in hoofdlijnen al gereed en de gentherapie is al op verschillende manieren toepasbaar.
Ons lichaam is dus steeds meer 'maakbaar'.
Buiten ons lichaam bevinden zich ook vele stralingen ,trillingen en kleine zwevende deeltjes, waarvan er vele door ons niet waar te nemen zijn, die onze organismen beïnvloeden.
Ik beschouw me zelf daarom als een materialist.Ik realiseer me dat de mens nog maar ~ 400 000 jaar bestaat, wat op het geheel van het bestaan van de aarde nog maar een fractie is. Een mensenleven bestaat dus ook maar een fractie van tijd op het geheel gezien. De mens als soort zal dan ook ongetwijfeld weer verdwijnen.
Dit maakt alles zo betrekkelijk, dat mijn relativeringsvermogen zich hierdoor sterk kan ontwikkelen. Vaak moet ik lachen als je ziet hoe alles zo zwaar en serieus om het bestaan van de mens draait. Alles lijkt te moeten wijken voor het voortbestaan van de mens. De drang tot overleven is zo groot, dat we met een gigantische overcompensatie van de wereldbevolking bezig zijn. Maar als het 'levend' organisme op aarde verdwijnt, draait de aarde gewoon door en is er niets aan de hand.
Misschien is de aarde dan wel verschoond.
We moeten niet vergeten dat de zuurstof waarschijnlijk zo'n 2 miljard jaar geleden uit zeewier is ontstaan door fotosynthese. En dat de ozonlaag er voor zorgde dat het leven zich kon ontwikkelen, maar het blijft een toevallige samenloop van omstandigheden. Alleen het feit dat er een eencellig organisme is ontstaan dat zich kon vermenigvuldigen, konden organismen ontstaan die de afbraak door zuurstof, welke een zeer destructieve stof is, met steeds één stapje vóór konden blijven. De mens is b.v. in staat om dat zo'n 80 jaar vol te houden.
Het leven als mens vind ik evengoed erg plezant en wil er nog vele jaren mee bezig zijn, maar mijn lichaam blijft een verzameling organismen die op elkaar reageren als een chemisch proces en een deel van het geheel zijn, ook na mijn 'dood'.
Door deze wetenschap ben ik in staat redelijk te kunnen relativeren en zo het plezier in het leven aardig te behouden, wat niet wegneemt dat ik gewoon meedoe als een zich verantwoordelijk voelend wereldburger, met z'n onontkoombare problemen.
Kortom: Ik voel me een materialist met een sterk ontwikkeld relativiteitsgevoel, een relativerende materialist. Deze gedachten laat ik zien door organismen als 'dode' wezens of delen ervan zoals bloed, kop, beenderen, hersenen enz. te laten voortbestaan in veelal glazen objecten. Soms onder invloed van chemicaliën of in combinatie met eroderend metaal of stenen met straling en soms samen met andere organismen. De objecten veranderen onder invloed van tijd, licht, beweging en temperatuur.
Het zijn dus eigenlijk 'levende' beelden !
Die verandering kan ik nu ook laten zien door de organismen aan te sluiten op een computer, die de fluctuerende elektrische impulsen omzet in steeds wisselende beelden en een zangtoon die voortdurend hoger of lager wordt. (b.v. Painting and Singing Finger, 2004)
Martin uit den Bogaard, mei 2004
